بررسی شرایط ابرناکی و برخی شاخص‌های ناپایداری جهت تعیین پتانسیل بارورسازی ابرها در مشهد

ابتدا از اطلاعات ایستگاه هواشناسی سینوپتیک و جو بالای مشهد به مطالعه ابرناکی منطقه بر اساس آمار سالنامه‌های هواشناسی (2008-1986) پرداخته شده و بیشترین فراوانی رخداد 7 تا 8 هشتم ابری مشخص گردیده است .سپس با توجه به اهمیت ابرهای متوسط و پایین در فرایند بارورسازی، با استفاده از اطلاعات ایستگاه سینوپتیک مشهد (2010-2001)، به بررسی فراوانی تشکیل ابرهای پایین و متوسط و همچنین شرایط ابرناکی ابرهای پایین پرداخته شده و با عنایت به اهمیت ابرهای پایین با رشد و توسعه قائم (شامل ابرهای کومولوس نوع 2، کومولونیمبوس)، در فرآیند بارورسازی ابر1، تشکیل این ابرها در منطقه مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی تشکیل این ابرها نشان داد که بیشترین ابرناکی در فصول سرد و بارانی زمستان و اوایل بهار تشکیل شده است. سپس با استفاده از نمودارهای جو بالای2 موجود دمای پایه ابر، در روزهای همراه با بارندگی و بدون بارندگی در بازه زمانی (1992-2011) تعیین شده است. مبنای استخراج اطلاعات شرایط تمام ابری در نظر گرفته شده و میانگین دما پایه ابر در هر یک از حالات محاسبه شده است. با استفاده از داده‌های سایت دانشگاه وایومینگ برخی شاخص‌های ناپایداری، شامل شاخص3 K، شولتر4، آب قابل بارش5 و شاخص CAPE6  محاسبه شده و میزان هرکدام از آن‌ها در ساعت Z00 در روزهایی که بارندگی رخ داده، در طی سال‌های 1992-2011 استخراج گردیده است. جهت تعیین مقدار آستانه برای شاخص‌ها، پس از بررسی همبستگی بین بارش 6 ساعته با هرکدام از شاخص‌ها بهترین نمودار خطی توسط نرم‌افزار SPSS به این داده‌ها برازش داده شده است. از خروجی‌ها مشاهده شد، ضریب همبستگی پیرسون بین این شاخص‌ها و میزان بارش ارتباط مستقیم بسیار ضعیفی را درسطح معنی‌دار 1٪ و داده‌ها پراکندگی بسیار بالایی را نشان داده‌اند